Anam fındıklıktan gelecek paraya, babam çaya bel bağlamıştı. Bir avuç yerdi ikisini toplasan. İkisinin de ayrı istekleri vardı, bilirdim. Babam yeni bir öküz almayı düşünse de, anam mutfağa yeni çıkan tencerelerden bir takım dizmeyi hayal ederdi. Kalan para da bizi belki kış günlerinde biraz rahatlatırdı. Kardeşlerim hayal kuramayacak yaştaydı. Tek dertleri karınlarının doyması ve olursa iyi olur diye düşündükleri tahtadan yapılmış iki derme çatma oyuncaktı belki de. Yine de bu yaz çok çalışmak zorundaydık…
Benim hayalim başkaydı. Ömrümün en güzel hayaliydi. Benim ilk ve tek hayalimdi.Babamla geçen hafta yumurtaları satmak için çarşıya gitmiştik. Yumurtaları bitirip, köye yolcu taşıyan minibüslerin yanına vardığımızda, babam kardeşlerime bir-iki bisküvi almak için ileriki bakkala gitmişti. Ben orada öyle dikilmiş, onu bekliyordum. İlk defa tek başıma bu kadar kalabalıktaydım, korkmuştum sanki. Ürkek gözlerle etrafa bakarken, ileride yan yana durmuş iki dükkân gözüme ilişti. Her hafta babamın elinden tutup, gözümü yerden bir an bile ayırmadan gidip geldiğim bu sokakta daha önce görmediğim bu şeyi görmüştüm. O anda bütün çevre içine çekildi… Bir ben kaldım bir de o iki dükkân koca meydanda. Yavaş yavaş ilerledim camekânlara doğru. Dükkânlardan biri kitapçı, diğeri manifaturaydı. Hiçbir zaman entariye önem vermedim, bilirim. Ama o elbise yüreğimi deldi geçti be… Kırmızı çiçekler vardı üzerinde. Kocaman bir kuşağı vardı, beyaz yakası. Kolları ve etekleri fistolarla süslenmişti. Ne güzel şeydi bu… Büyülemişti beni. Dalgın dalgın bakarken, gözüm yandaki camekâna kaydı. Sıra sıra dizilmiş kitapları görünce, sandım ki kalbim yerinden fırlayacak.
Bizim okulda kitaplar vardı. Sırayla verirdi öğretmenimiz, okurduk. Ben çabuk bitirdiğim için hoşuna giderdi onun. Evinden de kitap getirirdi bana. Ne güzel şeydi okumak. Babam da isterdi kitap okumamı. Hoşuna giderdi ben kitap okurken, saçlarımı okşardı. Bilirdim ki, 5. sınıfı bitirince, bu rüya da bitecekti. Ve belki de ablam gibi birkaç seneye varmadan, gurbeti yol etmiş biriyle evlendirilecektim. Karnım burnumda kocamı beklerken hayatım geçip gidecekti. Ama olsun, daha 2 senem vardı. Belki de babam benim okumama izin verirdi…Vitrine dizilmiş kitaplar beni kendine öyle bir çekmişti ki, babamın sesiyle uyandım rüyadan. Hemen beline sarılıp, “baba bu kitaplardan bana alır mısın?” diye yalvarır gibi sordum.
Yorum yazınız (0 Yorum)
Son Güncelleme ( Tuesday, 02 May 2006 )
Devamını oku...
Karadeniz folklorunda kuku (guguk kuşu)
Yazar Özhan Öztürk
Tuesday, 25 April 2006
Yöreye Nisan Mayıs aylarında gelen ve yaz sıcaklarında ayrılan göçmen bir kuş; guguk kuşu: “Kuku ne bağırırsın/ Garşiya gayalara” BY 81, AKÇ 237, “ḳuḳḳu ne bağırırsın/ ḳarşiki taşanada/ Annen_mi vurdu seni/ Ağlarsın aşanada?” TG 27; “başında diğer kuşlara nazaran daha iri yapılı ve gri renkli Kukku, diğer adı ile guguk kuşu gelmektedir. Sabahtan başla-yarak ve özellikle kuşluk vaktine kadar hiç durmadan kukku-kukku diye öter dururlar, öğle sıcaklarının artması üzerine bu ötüşler seyrekleşir, hatta son bulurdu” OÜ 79 (Ar-danuç); kukudi (Rize), SK1 261; kuko “Ay vuranda vuranda/ Çık da otur kıranda/ Kız seni alacağum/ Kukolar bağuranda” G 120 (İkizdere); kukuma (Çayeli Raşot); gugu “guguk kuşu” TS 69 (Tonya), GN 49 (Gü-neysu)
Lazca guguli (Arhavi), üuüu (Pazar) İA 183
Adını kuku şeklinde çıkardığı sesten alan bu kuşun gelişi baharı, dolayısıyla çalışma zamanının geldiğini müjdelediğinden, kuk-kunun sesini duymadan uyanıp yemek yiyip tarlaya çalışmaya gitmek gerekir, kukku’ya aç yakalanılırsa tüm yılın kötü geçeceğine inanılır:
“Kukkuya yenilmemek için, herkes sabahla birlikte kalkar, ilk iş olarak ağzına bir lokma atar. Ondan sonra bir daha yatmadan işine gider. Kukkuya yenilmek hiç iyi karşılanmaz. O yıl işlerin aksi gideceğine herhangi bir uğursuzluk olacağına inanılır. Ama kukku bir kez yenildimi o yıl artık bütün işler yolunda gidecektir” AA 8256 (Akçaabat)
Trabzon Rumcasında Don kuko enicesa “Kukoyu yendim”, O kuko eniceseme “Kukoya yenildim” (Dernepazarı Zenozana)
Yorum yazınız (0 Yorum)
Son Güncelleme ( Tuesday, 02 May 2006 )
Devamını oku...
Karakoncolos
Yazar Özhan Öztürk
Tuesday, 25 April 2006
Yaban adamı; esmer tenli veya tüylü, dağlarda yaşayan, konuştuğu varsayılan, yeni yıl (Kalandar) zamanı ortaya çıkan, ustalıkla kandırılmaz veya bazı tedbirler alınmazsa insanlara zarar verebileceğine inanılan yaratık adı (Trabzon, Rize, Artvin)
“ḳaraḳoncola şiddetli kuzey rüzgarları estiği zaman büyük kayığında kürek çekerek dere boylarından yukarı çıkar önüne çıkanı yakar yıkar veya yer; bu yarı insani yarı hayvani azman yaratık kimseyi yemesin yada zarar vermesin diye halk yörenin yemekleri olan kuymak, huliya lahana döşemesi gibi yiye-cekleri bir tepside kapı dışına bırakır, yaradığın yemesini beklerdi; yaratığa şöyle bağırılırdı: karakoncola ne istersin? Kuymak mi yoksa buzakmi? eğer yiyecek bir şey bulamazsa evin küçük erkek çocuğunu yermiş” (Sürmene Mahno)
Trabzon Şalpazarı ve Rize merkez bölgesinde karakoncoloz miti, Trabzon bölge-sindeki orjinal adı ve hikayesinden biraz u-zaklaşsa hatta yörelerde Türkçeleşerek ‘yaban adamı’ (Şalpazarı, Rize merkez) veya Lazca konuşulan köylerde aynı anlamdaki ‘germaḳoçi’ olarak anılsa da, tam olarak unutulmuş değildir:
Karakancala “daha çok kış aylarında dışarda, ıssız yerlerde dolşatığına inanılan cin peri türü varlıklar” G 107 (İkizdere)
Yorum yazınız (0 Yorum)
Son Güncelleme ( Tuesday, 02 May 2006 )
Devamını oku...
Daha...
1 Mayıs böyle geçti
<< Başa Dön< Önceki12345678910 Sonraki > Sona Git >>
Kemençe -horon videoları [admin; 2-5-2006, 14:05:24]
Trabzon Rumcasında Don kuko enicesa “Kukoyu yendim”, O kuko eniceseme “Kukoya yenildim” (Dernepazarı Zenozana)